Ken je dat ook? Dat je eigenlijk niet weet wat je denkt of wat je voelt? Ik heb regelmatig van die momenten en zoek dan naar antwoorden. Is dat nodig? Nee, niet persé maar ik merk dat het mij wel verder helpt in mijn persoonlijke ontwikkeling.
Zo zit ik nu op een klein strandje aan de Nieuwkoopse Plassen. Ik verblijf een week bij een lieve vriendin in Zegveld en dit voelt voor mij als vakantie…. Midden in de natuur en het is prachtig weer. Ik heb geen zin om weer in de auto te stappen om naar het strand te rijden. Dus op de fiets naar de Nieuwkoopse Plassen! En daar zit ik dan op mijn handdoek. Boeken mee. Muziek mee. Notebook mee…
Wat ik wist en wat ook daadwerkelijk zo is, is dat ik midden tussen de gezinnen zit; stellen met kinderen, vaders met kinderen, moeders met kinderen, vriendinnen met kinderen en nog wat stelletjes… En ik denk en weet niet wat te denken. En dat voelt vreemd. Tot ik mij realiseer dat ik zit te wachten op de gevoelens van pijn en verdriet. Ik zit hier tenslotte alleen tussen de gezinnen…
Maar zo gek, deze gevoelens heb ik niet. Ik voel me rustig en dat is in deze situatie ook weer een nieuwe ervaring voor mij. Ik ben tevreden met wat ik heb en voel mij blij en krachtig, Dat maakt dat ik nu mijn antwoord heb en weer verder kan.
