Ik stop ermee....

Ja, die gedachte komt de laatste tijd vaker in mij op! Stoppen met open zijn over kinderloosheid, om te coachen over dit gevoelige onderwerp! Wat heeft het voor zin? Opmerkingen dat iedereen kinderen heeft worden zo makkelijk gemaakt. Grote ogen als je zegt dat 1 op de 6 ongewenst kinderloos is. Opa's en oma's die zeggen er nooit bij stil te hebben gestaan dat er mensen zijn die geen kinderen kunnen krijgen... Enthousiaste reacties van anderen over kinderen. Je begrijpt het, maar je voelt je pijn, je voelt je 'anders", je voelt dat je iets mist...

Wat heeft het voor zin om hier op in te gaan? Wat maakt het uit om weer aan te geven dat het niet vanzelfsprekend is een kind te krijgen? Er zijn momenten dat ik hier voor weg wil rennen. Net doen of het er niet is. Niets zeggen, dan bestaat het ook niet. Lekker mijn visie loslaten en 'ik zie het verder wel'. Makkelijk toch? Geen confrontaties aangaan, geen ongemakkelijke stiltes meer.... Zelf maar dealen met je gevoelens, maar vooral een ander hier niet mee 'belasten'. Met deze gedachtes loop ik het strand op....

Ik zie wat blokken hout liggen. Ik kijk ernaar. Bewust. En ineens voel ik weer een klein vlammetje dat van binnen wordt aangewakkerd. Wat? Mijn visie loslaten? Nee, absoluut niet!

Ik denk aan de reacties van vrouwen en mannen die ook geen kinderen hebben, aan hen die een kinderwens hebben of juist niet... Die zich gesteund voelen, gehoord, bemoedigd.... Ik denk aan mijn eerste teamoverleg, drie weken geleden, met mijn nieuwe team waarin we zo open konden praten over het (willen) hebben van wel of geen kinderen. Wat betekent dat voor jou, hoe kijk je naar de toekomst, wat doet dat met je zelfbeeld..? Dan denk ik aan het elkaar ondersteunen, aan het creëren van bewustwording, aan het inspireren. Dat ontstaat door hier open over te zijn! Door dit te benoemen. Door kwetsbaar te durven zijn.

En dan voel ik mijn visie ook weer oplaaien: er zijn voor de vrouwen en mannen met een (nog) onvervulde kinderwens en hen ondersteunen en empoweren!

Ik voel me weer geïnspireerd. Ja, door een paar blokken hout....